ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ
- Ημερομηνία: 2014
-
(Βασισμένο στο ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑ του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ).
Στο δικό μου λουλούδι..
Προβάλλονται σα σε βίντεο – αρτ όλα τα σκίτσα του βιβλίου μαζί με το κείμενο της αφιέρωσης του συγγραφέα για το φίλο του :
1944
Στον LeonWerth.
Ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά, που αφιέρωσα αυτό το βιβλίο σε έναν μεγάλο. Έχω μια σοβαρή δικαιολογία: Αυτός ο μεγάλος είναι ο πιο καλός φίλος που έχω στον κόσμο. Έχω και άλλη μια δικαιολογία : ο μεγάλος αυτός μπορεί και τα καταλαβαίνει όλα, ακόμη και τα παιδικά βιβλία. Έχω και μια τρίτη δικαιολογία : ο μεγάλος αυτός ζει στη Γαλλία, όπου πεινάει και κρυώνει. Έχει μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά. Αν όλες αυτές οι δικαιολογίες δεν αρκούνε, τότε κι εγώ αφιερώνω το βιβλίο τούτο, στο παιδί που ήταν άλλοτε αυτός ο μεγάλος. Όλοι οι μεγάλοι ήταν πρώτα παιδιά. (Λίγοι τους όμως το θυμούνται). Διορθώνω λοιπόν την αφιέρωσή μου: Στον LEONWERTH
OTANHTANEMIKΡΟ ΑΓΟΡΙ.
ΣΚΟΤΑΔΙ
Ακούγεται ένα φλάουτο από μακριά σαν από την εισαγωγή του Κεμάλ και μια φωνή από ένα γυάλινο μουσικό κουτί:
Μια φορά και έναν καιρό ήμουν ένας μικρός πρίγκιπας που ζούσα σ’ έναν πλανήτη λίγο πιο μεγάλο από εμένα κι είχα ανάγκη.. από ένα φίλο.
Ξεπηδάει μέσα από το κουτί μια αλλόκοτη φιγούρα:
ΜΠ : Δεν είναι όλοι που αποχτούν ένα φίλο. Είναι θλιβερό να ξεχνάς ένα φίλο. Και μπορώ να γίνω κι εγώ σαν τους μεγάλους που δεν ενδιαφέρονται πια παρά για τα νούμερα. Οι μεγάλοι αγαπούν τα νούμερα. Όταν τους μιλάς για ένα καινούργιο σου φίλο, δε σε ρωτάνε ποτέ για την ουσία. Ποτέ δε σου λένε: Πως είναι η φωνή του; Ποια παιχνίδια προτιμάει; Κάνει συλλογή από πεταλούδες; Σε ρωτάνε: Πόσο χρονών είναι ; Πόσους αδερφούς έχει ; Πόσο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;
Πάνω στον πλανήτη μου, τον αστεροειδή Β 612, όπως και σε όλους τους πλανήτες ήταν και καλά και κακά φυτά. Επομένως και καλοί σπόροι από καλά φυτά και κακοί σπόροι από κακά φυτά. Οι σπόροι όμως είναι αόρατοι. Κοιμούνται βαθειά μέσα στη γη, ώσπου να καπνίσει κανενός να τους ξυπνήσει. Ε λοιπόν στον πλανήτη μου ήταν κάτι σπόροι τρομεροί.. οι σπόροι των μπαομπάμπ. Όταν πλυθείς το πρωί και ετοιμαστείς, πρέπει να πιάσεις προσεχτικά το σιγύρισμα του πλανήτη, του τόπου σου. Πρέπει να τον φροντίσεις, να ξεριζώνεις ταχτικά τα μπαομπάμπ αφού όμως τα ξεχωρίσεις από τις τριανταφυλλιές.
(Παύση)
Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα; Μ’ αρέσουν πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαράντα τρεις φορές ! Ξέρεις όταν είναι κανείς πολύ λυπημένος αγαπά τα ηλιοβασιλέματα..
Σας παρακαλώ, ζωγραφίστε μου ένα αρνί, ένα αρνί που να ζήσει πολλά χρόνια, ένα αρνί που να τρώει τα μπαομπάμπ, αυτούς τους τρομερούς σπόρους..
Τα λουλούδια είναι αδύνατα πλάσματα. Ξέρω ένα πλανήτη όπου ζει κάποιος με πρόσωπο κατακόκκινο κρεμεζί ! Ποτέ του δε μύρισε λουλούδι. Ποτέ του δεν κοίταξε ένα αστέρι. Ποτέ του δεν αγάπησε κανέναν. Δεν έκανε τίποτ΄ άλλο από προσθέσεις. Κι όλη τη μέρα έλεγε :
«Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος! Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος !».
Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει ταίρι του στα εκατομμύρια και στα εκατομμύρια των άστρων, αυτό και μόνο φτάνει να τον κάνει ευτυχισμένο σαν τα κοιτάζει. Λέει μέσα του: Εκεί κάπου βρίσκεται το λουλούδι μου.. Αν όμως κάτι συμβεί, αν το αρνί φάει το λουλούδι, αν.. Θα είναι ξαφνικά σα να σβήσανε όλα τα αστέρια. ΠΑΥΣΗ
Το λουλούδι που αγαπώ κινδυνεύει.
Σας παρακαλώ, ζωγραφίστε μου ένα φίμωτρο, ένα φίμωτρο για το αρνί!
ΣΚΟΤΑΔΙ
Ο μικρός πρίγκιπας βγάζει από το κουτί ένα τριαντάφυλλο.
Το λουλούδι μου είναι πολύ φιλάρεσκο. Γεννήθηκε βλέπεις ένα πρωί, την ώρα που ίσα - ίσα έβγαινε ο ήλιος. Είχε χτενιστεί με τόση ακρίβεια, έκανε τάχα πως χασμουριέται και είπε:
ΦΩΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΣ - ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΜΑΞΟΥΡΗ: Με συγχωρείτε.. Τώρα μόλις ξύπνησα.. Δεν έχω ακόμα χτενιστεί… Έχετε την καλοσύνη να με φροντίσετε ; Σας βρίσκεται κανένα παραβάν.. Σιχαίνομαι τα ρεύματα!
ΜΠ: Δύσκολο πλάσμα αυτό το λουλούδι, (κατ’ ιδίαν)
Τ (Βήχει): Τι γίνεται αυτό το παραβάν;
ΜΠ:Ε, πήγαινα να σας το φέρω αλλά μου μιλούσατε!
ΜΠ: Το λουλούδι.. Μην ακούτε ποτέ τα λουλούδια. Είναι τόσο αντιφατικά.. Δεν ξέρεις πώς να τα αγαπήσεις. Να τα βλέπετε και να τα μυρίζετε. Ολόκληρο τον πλανήτη μου μοσχοβολούσε μα εγώ δεν ήξερα να το χαρώ. Στεκόμουν στα μικρά.. Δε στάθηκα άξιος να καταλάβω.. τίποτα ! Έπρεπε να κρίνω από τις πράξεις του κι όχι από τα λόγια του. Από το φως και τη μοσχοβολιά του. Δεν έπρεπε να το εγκαταλείψω.
Τ: Αντίο λοιπόν. Σου ζητάω συγγνώμη. Σ’ αγαπώ. Δεν το κατάλαβες ποτέ από δικό μου φταίξιμο. Δεν πειράζει και εσύ όμως στάθηκες το ίδιος ανόητος με εμένα.. Κοίταξε να ζήσεις ευτυχισμένος! Αφού το αποφάσισες, πήγαινε, πήγαινε! (περήφανα και λυπημένα).
Έτσι άρχισα τις επισκέψεις, για να ’χω κάποια απασχόληση, να μορφωθώ και να βρω ένα φίλο..
Ο Μ.Π γράφει με ένα μαρκαδόρο στην επιφάνεια του κουτιού:
325
Χασμουριέται κουρασμένος, βγάζει από το κουτί ένα στέμμα.
ΦΩΝΗ ΒΑΣΙΛΙΑ - ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΑΤΑ :
Η εθιμοτυπία δεν επιτρέπει να χασμουριούνται μπροστά σε ένα βασιλιά.
Σου το απαγορεύω !
ΜΠ: Δεν μπορώ να κρατηθώ, ξέρετε, έκανα μεγάλο ταξίδι, δεν κοιμήθηκα κιόλας …
Β: Καλά, καλά.. τότε σε διατάζω να χασμουρηθείς. Εμπρός ! Χασμουρήσου ! Πάλι !
ΜΠ: Ξέρετε, δεν μου ΄ρχεται !
Β: Τότε σε διατάζω να..
ΜΠ: Συγγνώμη Μεγαλειότατε πάνω σε τι … βασιλεύετε ;
Β: Πάνω σε όλα!
ΜΠ: Σε όλα, όλα; Και στ’ άστρα ;
Παύση
Σιωπή
Α, καλά. Ξέρετε Μεγαλειότατε, ήθελα να ’ βλεπα ένα ηλιοβασίλεμα.. Κάντε μου τη χάρη.. Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει.
Παύση
Β: Απ’ τον καθένα πρέπει να απαιτούμε αυτό που μπορεί να δώσει. Η εξουσία έχει για στήριγμά της πρώτα απ΄ όλα τη λογική.
ΜΠ: Καλά και το ηλιοβασίλεμα μου ; δεν έχω τίποτα να κάνω εδώ χωρίς το ηλιοβασίλεμα μου. Πάω να φύγω.
Β: Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό.
ΜΠ: Τι υπουργό;
Β: Της Δικαιοσύνης;
ΜΠ: Της Δικαιοσύνης; Μα δεν υπάρχει κανένας για να δικαστεί εδώ.
Β: Τότε θα κριθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις μόνο σου τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους.
ΜΠ: Εγώ μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι, δεν είναι ανάγκη να κατοικώ εδώ. Έπειτα.. (χασμουριέται, ξαναέρχεται στην τάξη)
Τι θα λέγατε αν με διατάζατε, να φύγω, ας πούμε, πριν ακόμα περάσει ένα λεπτό ;
Ο ΜΠ γράφει με το μαρκαδόρο του στο κουτί 32….6
Βγάζει από το κουτί έναν καθρέφτη.
Ακούγεται μια φωνή, του Ματαιόδοξου – ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΑ: Ω! Επίσκεψη ενός θαυμαστή.
ΜΠ: Θαυμαστής ;
Μ: Ναι, με θαυμάζεις. Στ’ αλήθεια με θαυμάζεις.
ΜΠ: Τι πάει να πει θαυμάζεις;
Μ: Θαυμάζεις σημαίνει να αναγνωρίζεις πως είμαι ο πιο όμορφος, ο πιο κομψός, ο πιο πλούσιος και ο πιο έξυπνος του πλανήτη.
ΜΠ: Μα είσαι..είμαστε..ολομόναχος στον πλανήτη σου.
Μ: Θαύμασε με οπωσδήποτε!
ΜΠ: Εγώ να σε θαυμάσω, αλλά γιατί να σε ενδιαφέρει αυτό τόσο πολύ ;
Παράξενοι που είναι αυτοί οι μεγάλοι..
Αφήνει τον καθρέφτη και γράφει 32…8
ΜΠ: Ωχ, όχι ξέχασα τον 327 ( γράφει γρήγορα 327 και βγάζει ένα μπουκάλι κρασιού από το κουτί ) του Μπεκρή.. ε του κυρίου που έπινε θέλω να πω για να ξεχάσει και που ντρεπόταν που έπινε πρέπει να πω.. τελοσπάντων 328 !
Ακούγεται ήχος ταμειακής μηχανής
ΜΠ: Καλημέρα !
Ακούγεται μια φωνή, του επιχειρηματία – ΗΛΙΑ ΛΟΓΟΘΕΤΗ:
Ε: 3 + 2 = 5, 5+7 =12, 12 +3 = 15 + 7 = 22 + 6 = 28, Μας κάνουν 501 εκατομμύρια 627 χιλιάδες 731.
ΜΠ: 500 εκατομμύρια τι ;
Ε: Ουυυφ! Δεν έχω καιρό για χάσιμο !
ΜΠ: Εκατομμύρια τι ;
Ε: Α, δε βλέπω να μ’ αφήνεις ήσυχο, ας πούμε εκατομμύρια απ’ αυτά τα πραγματάκια που βλέπουμε καμιά φορά στον ουρανό.
ΜΠ: Μύγες ;
Ε: Τσου, τσου, τσου..
ΜΠ: Μέλισσες ;
Ε: Τσου, τσου, τσου..
ΜΠ: Άστρα ;
Ε: Ακριβώς.
ΜΠ: Και τι κάνεις 500.000.000 άστρα ;
Ε: Τίποτα. Τα έχω δικά μου.
ΜΠ: Και τι ωφελεί να έχεις δικά σου άστρα ;
Ε: Τίποτα με κάνουν πλούσιο.
ΜΠ: Πως μπορεί κανείς να κάνει δικά του τ’ άστρα ;
Ε: Και ποιανού είναι ;
ΜΠ : Ξέρω κι εγώ, Κανενός.
Ε: Τότε είναι δικά μου, αφού πρώτος εγώ το σκέφτηκα.
ΜΠ: Εγώ έχω δικό μου ένα λουλούδι και το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω δικά μου τρία ηφαίστεια και τα καθαρίζω κάθε εβδομάδα. Γιατί καθαρίζω και το σβησμένο. Δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά. Αλλά να τα έχω δικά μου είναι χρήσιμο και για τα ηφαίστεια και για το λουλούδι μου.. Ενώ εσύ δεν είσαι χρήσιμος για τ’ άστρα.. (κατ ’ιδίαν) , τελείως παράξενοι αυτοί οι μεγάλοι...
Σκοτάδι διαφορετικό από τα άλλα – πιο έντονο.
Ο Μικρός Πρίγκιπας κατευθύνεται προς το ηλεκτρολογείο – κονσόλα του χώρου και απευθύνεται στον ηλεκτρολόγο.
ΜΠ: Καλημέρα ! Γιατί το ‘σβησες το φανάρι σου;
Η: Αυτές είναι οι οδηγίες. Παύση.
Καλημέρα.
ΜΠ: Ποιες είναι οι οδηγίες ;
Η: Να σβήσω το φανάρι μου.
Παύση.
Καληνύχτα.
Ο Ηλεκτρολόγος ανάβει ξανά το φως.
ΜΠ: Καληνύχτα! Τότε γιατί το ξανάναψες ;
Η : Αυτές είναι οι οδηγίες.
ΜΠ: Δεν καταλαβαίνω.
Η: Τι να καταλάβεις ; Οι οδηγίες είναι οδηγίες.
Παύση.
Καλημέρα. ( Σβήνει το φανάρι του.)
Το επάγγελμα μου είναι τρομερό. Άλλοτε είχε νόημα. Όλα είχαν νόημα άλλοτε αλλά οι ..
ΜΠ : Άλλαξαν οι οδηγίες ;
Η : Οι οδηγίες δεν άλλαξαν. Εδώ είναι το δράμα ! Ο πλανήτης άλλαξε κι έτσι άλλαξε η ζωή μου. Δε σβήνω πια το πρωί και δεν ανάβω το βράδυ, ανά0βω και σβήνω κάθε λεπτό, γιατί ο πλανήτης μου άλλαξε..
ΜΠ : Άλλαξε ; μισό λεπτό.. νομίζω πως ξέρω έναν τρόπο και να μην κουράζεσαι και να κάνεις και τη δουλειά σου, που είναι και το καλύτερο, να μπορείς δηλαδή να τα συνδυάσεις.. Λοιπόν να έτσι μικρός που είναι ο πλανήτης σου, αν περπατάς αργά θα μένεις πάντα στον ήλιο και έτσι και δε θα χρειάζεσαι συνέχεια και η μέρα θα κρατάει όσο θέλεις εσύ! Είναι σημαντικό να προσαρμόζεσαι.
Η : Αυτό δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Εμένα μου αρέσει ο ύπνος, το μόνο που μου αρέσει στη ζωή είναι να κοιμάμαι !
ΜΠ: Κρίμα.
Η: Κρίμα.
ΜΠ: Είναι σημαντικό να προσαρμόζεσαι..
Έτσι άφησα τον 328 κι όχι τίποτ’ άλλο έτσι που αναβόσβηνε το φως όλη την ώρα θα μπορούσα να ‘βλεπα τη μέρα ίσα και με 1.400 ηλιοβασιλέματα..
Ακούγεται μια μεστή φωνή από μακριά – ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΑΛΕΙΦΟΥ :
Γ : Από πού έρχεσαι ;
Φωτίζεται σε ένα τραπέζι ανάμεσα στους θεατές ένα βιβλίο.
ΜΠ: (Παύση) Τι είναι αυτό το χοντρό βιβλίο ;
Γ : Το βιβλίο μου για τη γη, για εδώ, που έφτασες, που πατάς. Μέσα σ’ αυτό βρίσκονται ποτάμια, θάλασσες, βουνά, έρημοι και πολιτείες.
ΜΠ: Ωραίος ο πλανήτης σας ( χαζεύοντας το βιβλίο και τους θεατές )
Έχει τα πάντα, είναι τα πάντα.
Γ : Ο δικός σου ο πλανήτης πως είναι μικρέ μου ;
ΜΠ: Ω ! Εμένα ο τόπος μου είναι τόσο μικρός όσο κι εγώ, τρία ηφαίστεια έχει όλα κι όλα κι ένα λουλούδι.
Γ: Με λουλούδια δεν ασχολούμαι..
ΜΠ: Μα γιατί ; Είναι πολύ όμορφο.
Γ: Γιατί τα λουλούδια είναι εφήμερα.
ΜΠ : Τι πάει να πει εφήμερα ;
Γ : Μικρέ μου τα βουνά δεν παλιώνουν ποτέ, δεν αλλάζουν θέση τα βουνά, δεν αδειάζουν οι ωκεανοί από νερό. Είναι αιώνια. Γράφουμε για πράγματα αιώνια, εμείς οι γεωγράφοι..
ΜΠ: Ναι, αλλά τι πάει να πει «εφήμερα» ;
Γ: Εφήμερο είναι εκείνο που κινδυνεύει γρήγορα να χαθεί..
ΜΠ: Το λουλούδι μου κινδυνεύει γρήγορα να χαθεί ;
Γ: Βεβαιότατα.
ΜΠ: Το λουλούδι μου είναι εφήμερο και δεν έχει παρά τέσσερα αγκάθια για να υπερασπίζει τον εαυτό του εναντίον του κόσμου, όλου. Κι εγώ το άφησα ολομόναχο εκεί πέρα! Τι θα κάνω τώρα ;
Γ: Θα μείνεις εδώ στη Γη. Η Γη τα έχει όλα πολλά. Έχει 111 βασιλιάδες,, 7.000 γεωγράφους, 900.000 επιχειρηματίες, 7.500.000 μπεκρήδες, 311.000.000 ματαιόδοξους, 462.511 φαναρανάφτες, δύο δισεκατομμύρια μεγάλους…
ΜΠ: Δύο δισεκατομμύρια μεγάλοι και τόση μοναξιά… Ερημιά…
- Εδώ είναι η έρημος (ακούγεται αλλοιωμένη η φωνή του μικρού πρίγκιπα και βγάζει από το γυάλινο μουσικό κουτί έναν καθρέφτη σε σχήμα φιδιού, που αντικατοπτρίζει επίσης αλλοιωμένα τη μορφή του). Στις ερήμους δεν υπάρχει κανείς κι η Γη είναι μεγάλη. Τι ήρθες να κάνεις εδώ ;
ΜΠ: Έχω στεναχώριες με ένα λουλούδι.
ΣΙΩΠΗ
Που είναι οι άνθρωποι ;
-Και ανάμεσα στους ανθρώπους νοιώθεις μοναξιά.
ΜΠ: Περίεργα μιλάς..
- Η δύναμή μου είναι αυτή..
ΜΠ: Αν δεν έχεις ταξιδέψει δεν είσαι δυνατός.
- Τα δικά μου τα ταξίδια είναι πιο μακρινά, κρατούν για πάντα.
Όποιον αγγίξω, τον στέλνω πίσω στη γη, από εκεί που ήρθε και το ταξίδι σαν άγριο φίδι..
ΜΠ: Μιλάς με αινίγματα..
- Εγώ τα λύνω όλα..
ΣΙΩΠΗ
Αν κάποια μέρα νοσταλγήσεις πάρα πολύ τον πλανήτη σου, αν το θελήσεις, μπορώ να σε βοηθήσω, εγώ μπορώ..
-Καλημέρα ! ακούγεται μια φωνή – (Σοφίας Φιλιππίδου), η οποία αλλάζει γρήγορα την ατμόσφαιρα μέσα σε ένα φως, που έρχεται από ψηλά συμβολίζοντας τη γνώση.
-Εδώ είμαι, κάτω από τη μηλιά..
ΜΠ: Καλημέρα ! Ποια είσαι ; Ακούγεσαι πολύ όμορφη.. Έλα να παίξεις μαζί μου! Είμαι πολύ λυπημένος, το λουλ..
ΑΛ: Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου. Δε μ’ έχουν ημερώσει..
ΜΠ: Τι πάει να πει ημερώσει ;
ΑΛ: Δεν είσαι από τα μέρη μας εσύ ;
ΜΠ: Γυρεύω φίλους, γυρεύω τους ανθρώπους. (Παύση). Τι πάει να πει «ημερώσει» ;
ΑΛ : Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ.. σημαίνει να δημιουργείς δεσμούς.
ΜΠ : Δεσμούς ;
ΑΛ: Ναι.. δεσμούς. Για μένα δεν είσαι παρά ένα αγόρι εντελώς όμοιο μ’ άλλα εκατό χιλιάδες αγόρια. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με άλλες τόσες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα θα είσαι μοναδικός στον κόσμο και για σένα θα είμαι μοναδική.
Μ : Σα να αρχίζω να καταλαβαίνω… Το λουλ.. Ξέρω ένα λουλούδι.. που.. νομίζω πως με ημέρωσε.
ΑΛ : Δεν αποκλείεται .. βλέπει κανείς τόσα περίεργα πράγματα πάνω στη Γη.
ΜΠ: Μα δεν είναι πάνω στη Γη.
ΑΛ : Σε άλλον πλανήτη ; (με ενθουσιασμό)
Ο Μικρός πρίγκιπας γνέφει ναι .
ΑΛ : Έχει κυνηγούς σ’ αυτόν τον πλανήτη ;
Ο Μικρός πρίγκιπας γνέφει όχι.
ΑΛ : Κότες; Η ζωή μου είναι μονότονη ξέρεις.. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ' τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω απ' τη γη, σαν να 'ναι μουσική. Σε παρακαλώ... εξημέρωσε με!
ΜΠ : Θα το 'θελα πολύ αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά.
ΑΛ : Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις.. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τρυπώνουν μέσα στα τραίνα, μα δεν ξέρουν πια τι γυρεύουν. Τρέχουν και ταράζονται και γυρνούν γύρω, γύρω. Κάνουν υπολογισμούς, πουλάνε και αγοράζουν. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους κι έτσι κανείς ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος... Αφού εσύ ψάχνεις ένα φίλο δεν έχεις παρά να με εξημερώσεις.
ΜΠ: Τι πρέπει να κάνω;
ΑΛ : Πρώτα πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή. Θα κάτσεις λίγο μακριά μου στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού μου και δε θα βγάζεις άχνα… Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθεσαι και λιγάκι πιο κοντά.
Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα ! Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις 000000το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να 'ναι, ποτέ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου ανοίξω την καρδιά μου... Χρειάζεται τελετουργία.
ΜΠ : Τι πάει να πει "τελετουργία";»
ΑΛ : Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί. Αυτό είναι που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα μέχρι το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να 'ναι, όλες οι μέρες θα 'ταν ίδιες, κι εγώ δε θα 'χα ανάπαυλα ούτε στιγμή.
ΜΠ : Πρέπει να φύγω..
ΑΛ : Αχ! Θα κλάψω.
ΜΠ : Εσύ φταις, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε ημερώσω
ΑΛ : Και βέβαια.
ΜΠ: Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!
ΑΛ: Κέρδισα !Κέρδισα το χρώμα του σταριού σαν θα θυμάμαι τα μαλλιά σου.
ΜΠ : Αντίο..
ΑΛ : Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια. Αλλά με τα μάτια της ψυχής σου, πάντα ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα ! Ο χρόνος που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει τόσο σημαντικό. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια.. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου..
ΑΛ : Αντίο..
ΜΠ : Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου.
(Επαναλαμβάνει αρκετές φορές). Ακούγεται η φωνή του σε αντίλαλο..
ΜΠ : Ποιος είστε ;
Α :Ποιος είστεεεεεε ;;;;;
ΜΠ : Γίνετε φίλος μου, είμαι μόνος !
Α : Μόνος. Μόνος. Μόνοςςςςςςςς
ΣΚΟΤΑΔΙ
Εμφανίζεται ο Μικρός Πρίγκιπας να κοιμάται πάνω στη σκηνή.
- Με θυμάσαι ; Θα έρθω απόψε – ακούγεται αλλοιωμένη η φωνή του Μικρού Πρίγκιπα, φωτίζεται μέσα στο γυάλινο κουτί ο καθρέφτης σε σχήμα φιδιού .
Ο Μικρός Πρίγκιπας ξυπνάει και ανοίγει ένα βιβλίο που βρίσκει πάνω στη σκηνή και γράφει το όνομά του.
ΜΠ : Είναι καλό το φαρμάκι σου ; Θα υποφέρω πολύ ; Θα μπορέσω να ξαναγυρίσω στον τόπο μου ; Να ξαναδώ το λουλούδι μου ;
Διαβάζοντας από μέσα – σε μικρόφωνο : είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
Ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Μικρό Πρίγκιπα συνεχίζει να διαβάζει από μέσα από το βιβλίο:
Είπε ο Μικρός Πρίγκιπας και χαμογέλασε λυπημένα.
«Μικρούλη φοβήθηκες» ; τον ρώτησα. Φαινόταν φοβισμένος, μα χαμογέλασε ήρεμα : «Απόψε θα φοβηθώ ακόμη πιο πολύ.» Και ένιωσα να με παγώνει το αίσθημα του αναπόφευκτου.
Και κατάλαβα πως μου ήταν ανυπόφορη η ιδέα να μην ξανακούσω το γέλιο του. Για μένα ήταν σα μια βρύση μέσα στην έρημο. Μικρούλη, θέλω να ξανακούσω πάλι το γέλιο σου.. Εκείνος όμως μου είπε : «Απόψε κλείνει χρόνος. Το άστρο μου θα βρεθεί ακριβώς πάνω από το μέρος όπου έπεσα πέρυσι.. Το πιο σπουδαίο είναι εκείνο που δε βλέπουμε, όπως με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι, που βρίσκεται πάνω σ’ ένα αστέρι, νοιώθεις γλυκά τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Είναι όλα ανθισμένα. Τη νύχτα να κοιτάς τ’ αστέρια. Δεν μπορώ να σου δείξω που βρίσκεται το δικό μου γιατί είναι πολύ μικρό. Αλλά καλύτερα, έτσι θα κοιτάζεις όλα τ’ αστέρια και θα είναι όλα φίλοι σου. Κι όταν γελάω πάνω σ’ ένα απ’ αυτά, θα γελάνε όλα τα αστέρια. Και μέσα απ’ αυτά θα ακούς το γέλιο μου, που τόσο σου αρέσει και θα παρηγοριέσαι. Γιατί πάντα στο τέλος έρχεται η παρηγοριά. Θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι παντοτινά φίλος μου.», χαμογέλασε. Ύστερα, ξαναέγινε σοβαρός :
«Απόψε, καλύτερα να μη συναντηθούμε..».
-Δε θα σ’ αφήσω! Είπα.
- Θα έχω το ύφος πως πονώ. Θα έχω κάπως το ύφος πως πεθαίνω. Μην έρθεις να το δεις αυτό, δεν αξίζει τον κόπο.
Εκείνη τη νύχτα μου το ‘σκασε αθόρυβα. Κι όταν κατάφερα κάποια στιγμή να τον προφτάσω, περπατούσε αποφασιστικά, με γοργό βήμα. Μου είπε μόνο :
- Α, εδώ είσαι.
Δεν έκανες καλά που ήρθες. Θα πονέσεις. Θα φαίνομαι σαν πεθαμένος και δε θα ‘ναι αλήθεια.
Εγώ σώπαινα.
- Καταλαβαίνεις, είναι πολύ μακριά το αστέρι μου. Δεν μπορώ να πάρω μαζί μου το κορμί μου. Είναι πολύ βαρύ.
Εγώ σώπαινα.
- Ξέρεις το λουλούδι μου… Είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό ! Κι είναι τόσο αδύνατο, τόσο αθώο. Έχει τέσσερα τιποτένια αγκάθια να το προστατεύουν από τον κόσμο. Αυτό είναι.. τελείωσε.. ΠΑΥΣΗ
Δίστασε κάπως ακόμα, ύστερα σηκώθηκε. Έκανε ένα βήμα. Εγώ δεν μπόρεσα να σαλέψω. Φάνηκε μια κίτρινη αστραπή στον αστράγαλό του. Δε φώναξε. ‘Έπεσε μαλακά, όπως πέφτει ένα δένδρο.
(Κοιτώντας τον κόσμο – ακούγονται ήχοι αεροπλάνου)
Και από τότε έχουν περάσει… εβδομήντα χρόνια (Κλείνει το βιβλίο) Ποτέ ως τώρα δε διηγήθηκα αυτή την ιστορία. Τώρα έχω παρηγορηθεί λιγάκι, όχι εντελώς δηλαδή. Αλλά όταν κοιτάζω τον ουρανό τη νύχτα είναι σα να ακούω το γέλιο του μικρού μου φίλου. ΠΑΥΣΗ
Αν τύχει και έρθει ποτέ κοντά σας ένα παιδί, και γελά, κι έχει χρυσά μαλλιά και δεν απαντά όταν το ρωτούν, θα μαντέψετε βέβαια ποιος είναι.
Ακούγεται ξανά το φλάουτο από μακριά σαν από την εισαγωγή του Κεμάλ.
Τότε, σας παρακαλώ, κάντε μου την χάρη! Μη μ’ αφήνετε να μένω λυπημένος : πείτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε.
Καληνύχτα Μικρέ μου, Πρίγκιπα !
Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, ποτέ ;
Καληνύχτα…
ΤΕΛΟΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ. (Πέφτουν σαν τίτλοι τέλους οι φωνές των ηθοποιών που ακούστηκαν).