ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

• Ημερομηνία: 26/11/2012
• Website: www.zwstithess.gr
• Δημοσιογράφος: Αλέξανδρος Τζούμας

•  

  Ο Μάνος Καρατζογιάννης έχει συνεργαστεί  με τους σκηνοθέτες Αναστόπουλο, Αρμένη, Γκινο, Γιοβανιδη, Ιορδανίδη, Κράλλη, Μανιώτη, Μιχαηλίδη, Παπακωνσταντίνου, Σπυράτου, Τζαμαργιά, Φασουλή, Φεζολάρι... στο Εθνικό θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Φεστιβάλ Φιλίππων - Καβάλας, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής, στην Καλών Τεχνών, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Θέατρο Πορεία, Θησείο, στο Ανοιχτό Θέατρο, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γ. Αρμένη, στα θέατρα Αθηνών,  104 ,Δημήτρης Χορν, Χυτήριο, στα ΔΗ.ΠΕ ΘΕ Σερρών, Βέροιας... σε έργα του  νεοελληνικού  αλλά και παγκοσμίου δραματολογίου. Έχει συμμετάσχει στο Sarajevo  Winter Theatre Festival και στο φεστιβάλ του Saint Dennis sto Παρίσι. Το 2009 ήταν υποψήφιος για το βραβείο νέου ηθοποιού Δ.Χορν για την ερμηνεία του στο έργο Μια εποχή στην Κόλαση του Α.Ρεμπώ. Έχει επίσης εργαστεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

  -Ποιες αρετές πρέπει να συγκεντρώνει ένας νέος ηθοποιός για να υπηρετήσει την τέχνη της υποκριτικής;

  «Η Ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη» , η υποκριτική δεν ξέρω.. Σχετίζεται όμως με αυτήν ,την προϋποθέτει. Κοντά στην πειθαρχία και την πίστη έχει ένα ξεχωριστό ρόλο. Χρειάζεται και δύναμη ..¨πρώτα ο νους να συλλάβει κι ύστερα η καρδιά να πραγματώσει ότι ο νους συνέλαβε.»..

  -Αν ήσουν τώρα 18 χρονών, η κρίση θα μπορούσε να σε μεταπείσει στην επιλογή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική; Θα έκανες πάλι τις ίδιες επιλογές;

  Ίσως να τολμούσα κάτι ακόμα πιο ριψοκίνδυνο, να ασχοληθώ με κάτι  που αγαπώ πολύ, την τέχνη του χορού. Έτσι κι αλλιώς είναι όλα τόσο ρευστά..

  -Η συχνή εναλλαγή ρόλων πόσο μεγάλη πρόκληση είναι για ένα ηθοποιό;

  Είναι πρόκληση αλλά και παγίδα. Βλέπω ηθοποιούς που εναλλάσσονται σε διαφορετικούς ρόλους στην ίδια  σεζόν αλλά δε διαφέρει τίποτα.. Χρειάζεται βίωμα, διαδρομή για το πέρασμα από τον ένα ρόλο στον άλλο, σαν αυτή που διανύουν οι ήρωες στα μυθιστορήματα..

  -Τι σε γεμίζει περισσότερο: το χειροκρότημα του κοινού ή η δικαίωση της επιλογής ενός ρόλου;

  Δε νομίζω ότι αυτά πάνε χώρια. Η δικαίωση έρχεται μέσα απ’ τα μάτια των άλλων.

  -Υπάρχουν συνεργασίες που έχεις ξεχωρίσει στη μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο;

  Ναι, αλλά δε θα ήθελα να τις αναφέρω. Κάθε συνεργάτης  έχει τη δική του θέση κι όταν έχουμε επικοινωνήσει βαθύτερα προσπαθώ να διαφυλάξω τη θέση αυτή ακόμα και με το τέλος της συνεργασίας. Γίνονται άνθρωποι της ζωής μου. Αυτοί το γνωρίζουν και τους ευχαριστώ.

  -Αγαπημένος ρόλος;

  Ο  ΑΡΗΣ από την Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη. Ένα έργο και μια συγγραφέας που ξεκίνησε από εδώ, από τη Θεσσαλονίκη για να ταξιδέψει  στην πορεία στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες  της Ευρώπης. Είναι ένας ρόλος που αγαπώ πολύ, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς γιατί, όπως συμβαίνει με καθετί που αγαπάς πραγματικά.

  -Η προσωπικότητα και τα βιώματα ενός ηθοποιού σε ποιο βαθμό επηρεάζουν τις ανάγκες ενός ρόλου;

  Σε σημαντικό βαθμό. Η έρευνα ,η μελέτη, η επεξεργασία, η πρόβα, η παράσταση δυστυχώς ή ευτυχώς περνούν πρώτα μέσα από την προσωπικότητα και τα βιώματα μας.

  -Επιστρέφουν οι θεατρικές ομάδες. Εννοώ πως τα έργα δεν είναι πλέον τόσο προσωποκεντρικά. Πιστεύεις στη δύναμη της ομάδας;

  Καθετί συλλογικό έχει πια απαξιωθεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για τις ομάδες, είναι αυτές που μας κρατάνε ζωντανούς.

  -Θα σ’ ενδιέφερε στο μέλλον να ασχοληθείς και με τη σεναριογραφία ή τη σκηνοθεσία;

  Οποιαδήποτε δραστηριότητα σχετική με τη δουλειά μου- το θέατρο- με αφορα, αρκεί να έχω κάτι να πω, να είμαι έτοιμος γι αυτό-Θαρραλέος.

  ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΛΙΑ ΦΕΤΟΣ

  «Παρέλαση» ξανά σε σκηνοθεσία Ε. Φεζολάρι με μία μικρή περιοδεία, AtomicAlert, μία αληθινά πρωτοποριακή ταινία περφόρμανς από την Αβινιόν για τη Νέα Τάξη πραγμάτων στον κινηματογράφο του Ιδρύματος Κακογιάννη (από 23 Νοεμβρίου) και Γουάιλντ Τσε του Θανάση Νιάρχου, ένα κείμενο για την εξουσία, βασισμένο σε μία απρόσμενη συνάντηση, όπως αυτή του Όσκαρ Ουάιλντ και του Τσεκεβάρα, σε σκηνοθεσία Γ. Οικονόμου, στο Αγγέλων Βήμα (από αρχές Φεβρουαρίου).

  -Η αέναη πάλη των τάξεων, των συναισθημάτων και της διαφορετικότητας μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο ή αποτελεί πηγή οπισθοδρόμησης; Χρειάζονται πιο δραστικές λύσεις;

  Όπως λέει και ο Όσκαρ Ουάιλντ-ένας από τους κατ εξοχήν υπερασπιστές της ατομικότητας- ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την ουτοπία, δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν..

  -Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του θεάτρου στην Ελλάδα σήμερα;

  Ότι και στην υπόλοιπη δημόσια ζωή η οικογενειοκρατία, ο σεξισμός , η κρατικοδίαιτη διαπλοκή, η ανεργία..

  -Το θέατρο τα τελευταία χρόνια, σε σύγκριση με τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο, παρουσιάζει άνοδο. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η επιλογή του κοινού;

  Ίσως επειδή έχουμε ανάγκη  για περισσότερη προσωπική επαφή. Ίσως επειδή είναι μια χειροποίητη, μια μεγάλη τέχνη..

  -Ποια είναι η οπτική σου για το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;

  Θέλω να πιστεύω ότι θα μας εκπλήξει. Τελευταία είδα την Κόρη του Θάνου

  Αναστόπουλου και το Χαμομήλι του Νεριτάν Νιντζιρια, δύο  ξεχωριστές ελληνικές ταινίες.

  -Η κρίση σε επηρεάζει στις θεατρικές σου επιλογές;

  Η κρίση επηρεάζει όλες  μας τις επιλογές, τις μεγάλες  αλλά και τις πιο μικρές. Μπορεί όμως να μας κάνει ακόμα πιο δημιουργικούς και δραστήριους.

  -Την πολιτική σήμερα πως τη βλέπεις; Σε επηρεάζει;

  Αναγκαία και απαραίτητη για το οτιδήποτε, πόσο μάλλον τη σημερινή εποχή. Άλλωστε κάθε πράξη μας την εμπεριέχει.

  -Φλερτάρεις με την ιδέα της «φυγής» στο εξωτερικό;

  Για να δούμε..

  Ευχαριστούμε θερμά το Μάνο για τη συνέντευξη.

• Πηγή