2014 ΕΝΕΔΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΛΟΥΛΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ MIXAGE

Κατηγορία: Λ. Αναγνωστάκη

• Κείμενο - σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
• Video art: Commodore
• Διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Στεφανία Αμπλιανίτη
• Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
• Μουσική επιμέλεια: Χριστίνα Καρποδίνη
• Συμμετέχουν αλφαβητικά οι ηθοποιοί: Κώστας Βασαρδάνης, Μάνος Καρατζογιάννης, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιώργος Ντούσης, Λένα Παπαληγούρα, Νικόλας Στραβοπόδης και η Σοφία Ολυμπίου

ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ : Πέμπτη 9,16,23 & 30 Ιανουαρίου 2014

2 και 3 Ιουνίου στα Προπύλαια του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά με ελεύθερη είσοδο.

Links

http://www.dithepi.gr/el/events/?eid=4121

Κριτική

Η σύνθεση του Μάνου Καρατζογιάννη, σκηνοθετημένη δημιουργικά από τον ίδιο στην «κόψη» φωτός και σκιάς, κατορθώνει να φέρει στο φως ένα καινούργιο στην ουσία έργο της Αναγνωστάκη. Συγγραφή, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια (Χριστίνα Καρποδίνη), βίντεο άρτ (ομάδα Commodore), όψη (Βασιλική Σύρμα) και οι ισοδύναμες, μεστές, «γεμάτες» υποκριτικές (Σοφία Ολυμπίου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λένα Παπαληγούρα, Κώστας Βασαρδάνης Αλέξ. Μαυρόπουλος, Νίκος Στραβοπόδης, Μάνος Καρατζογιάννης), είναι ένα έργο καρδιάς και αγάπης για την μείζονα θεατρική συγγραφέα μας.

Λ. Πολενάκης, Δύο Αθηναϊκές παραστάσεις, Η Αυγή, 9/2/14.

Στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Εμείς απέναντι. Ιούνιος που μοιάζει με Νοέμβρη. Βροχή και κρύο. Τρίτη βράδυ. "Θες το μπουφάν μου;" "Όχι, ευχαριστώ". Η φωνή της Αναγνωστάκη δημιουργεί την αίσθηση της στιγμής πριν γίνει κάτι σημαντικό για την ανθρωπότητα. Η ελευθερία ξεκινάει από τα ελάχιστα τετραγωνικά της ιδιωτικής βιόσφαιρας. Η ένωση απαιτεί ελεύθερους και αρτιμελείς ανθρώπους. Που ξέρουν τους μεγάλους ορισμούς από πριν.

Καιρικές αντιξοότητες σε έναν Πειραιά σε. ."αναπτυξιακή πορεία".

Είναι σαν να συνωμοτούμε. Κάποιοι δεν ανοίγουν καν ομπρέλες. Πίσω τα απορριμματοφόρα του δήμου. Μπροστά μόνο λυρικότητα. Συμφωνήσαμε.

Δεν αρκεί να είσαι διαχρονικός. Η μεγάλη νίκη είναι να σε "ξε-κοκαλίζουν" άνθρωποι πολύ μικρότεροι από σένα. Η ζωή επιτίθεται και η μόνη έντιμη πράξη είναι να της αποδώσουμε την αξία στα σωστά ποσοστά.

Χρύσα Φωτοπούλου, Η περίπτωση Αναγνωστάκη, onlytheαter.gr

Οι θεατές όρθιοι, μερικοί με ομπρέλες, οι περισσότεροι ξέσκεποι, παρακολούθησαν μέχρι τέλους και χειροκρότησαν θερμά τους ηθοποιούς, που έδωσαν μέσα σε αστραπές και κεραυνούς, αριστοτεχνικά, το κλίμα των έργων της Λούλας Αναγνωστάκη. Ήταν όλοι-ες τους υπέροχοι-ες, οι νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί και η εξαιρετική Σοφία Ολυμπίου, πρωταγωνίστρια στην Κασέτα το 1982, σε σκην. Καρόλου Κουν.

Γ. Ζεβελάκης, Ενέδρες υπό Λασποβροχή, dimartblog.com

Μνήμες

Καλοκαίρι 2014. Στα προπύλαια του θεάτρου του Πειραιά. Θέατρο σε δημόσιο χώρο.. Θέατρο δράσης; θέατρο δράσης-αντίδρασης; Σίγουρα θέατρο ..όχι όμως έτσι όπως το έχουμε συνηθίσει..

Η ιδέα του Μάνου Καρατζογιάννη και η σκέψη του για το πως μπορεί ο καθένας μας να αφηγηθεί ένα προσωπικό του βίωμα σε έναν απειλούμενο χώρο εξ αρχής με γοητεύει..

Να ένας τρόπος να εξερευνήσουμε το πως φτάσαμε ως εδώ, ένας τρόπος να δώσουμε φωνή και χώρο να ακουστούν ιστορίες που στη ζωή τις προσπερνάμε , δεν προλαβαίνουμε η δε θέλουμε να τις ακούσουμε.. Και τι καλύτερο από το να είναι οι ιστορίες αυτές κείμενα μέσα απ το έργο της Λ. Αναγνωστάκη.. Κείμενα πολιτικά αλλά όχι μόνο, κείμενα που μιλούν στη ψύχη μας, που μας γοητεύουν , που μας ξυπνούν, που μας ταξιδεύουν.. Οι πρόβες μας ξεκινούν, είναι ιδιαίτερες πρόβες, εδώ δεν " στήνουμε " πολλά πράγματα, δεν προκατασκευάζουμε. Ψάχνουμε όμως την ενεργεία που θέλει ένας δημόσιος χώρος, εκπαιδεύουμε τα σώματα μας και τις ψυχές μας ώστε να ναι σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσουν ότι συμβεί , δουλεύουμε το μαζί, ώστε την ώρα εκείνη να υπάρχει απόλυτα ο ένας για τον άλλον. Ο τρόπος που ο Μάνος το συντονίζει όλο αυτό είναι συγκινητικός .Πέρα από άψογη οργάνωση διαθέτει και έναν τεράστιο ενθουσιασμό με τον οποίο γρήγορα καταφέρνει να μας πείσει όλους ότι ό,τι κ να γίνει μπορούμε να το διαχειριστούμε .

Ο κόσμος γεμίζει τα προπύλαια. Η παράσταση άρχισε. Βγαίνω πρώτη. Πως θα τους κάνω να μ ακούσουν; Σκέφτομαι.. δεν είναι θέατρο εδώ. είναι πλατεία!! Θυμίζω στον εαυτό μου τρεις λέξεις στις οποίες ο Μάνος επέμενε πολύ: ατομικότητα, ομαδικότητα, χειραφέτηση..

Και ξεκινάω..
ως δια μαγείας όλοι ακούνε, λες και την είχαν ανάγκη αυτή τη δράση , λες και το ζητούσαν αυτό το αφιέρωμα.. Η παράσταση προχωρά. Η καρδιά όλων μας χτυπά δυνατά. Μιλά ο Μάνος, ο Αλέξανδρος, Ο Γιώργος, η Λουκία, ο Κώστας , ο Νικόλας. Είναι όλοι υπέροχοι, συγκινητικοί. Ο κόσμος ακούει, κανείς δεν παρεμβαίνει, κανείς δε φεύγει. Μιλά η κυρία Σοφία και βουρκώνουν τα μάτια μου. Η φωνή της ακούγεται τόσο δυνατά που γεμίζει την πλατεία.. Ξεσπά βροχή αλλά ο κόσμος δε μετακινείται, κάθεται εκεί κ ακούει συνεπαρμένος. Ανάμεσα σε ομπρέλες, αυτοκίνητα, κεραυνούς, ανάμεσα σε ανθρώπους που βρέχονται κ δεν τους νοιάζει ξεχωρίζει ο λόγος της Αναγνωστάκη που θαρρείς και ταξιδεύει όλο τον Πειραιά κ φτάνει ως το λιμάνι.

Όταν η παράσταση τελειώνει μια κυρία απ το κοινό – η οποία συστήθηκε με το όνομα Ευρώπη ( ! ) θέλει να πάρει το μικρόφωνο. Να μιλήσει για το δικό της βίωμα. Τότε πια είμαι σίγουρη. Ο Μάνος είχε δίκιο. Η παράσταση πέτυχε.: "Προσωπικές ιστορίες που ξεχωρίζουν μέσα από το πλήθος σε ένα διαρκώς απειλούμενο δημόσιο χώρο υπογραμμίζουν την αξία της ατομικότητας και της χειραφέτησης, όπως αυτή ορίζεται από την αξία της φαντασμαγορίας, της δυνατότητας δηλαδή να μπορεί κανείς να αφηγηθεί το δικό του βίωμα."!!!

Νιώθω χαρά και περηφάνια!

Λένα Παπαληγούρα