2014 ΑΓΡΙΕΣ ΝΟΤΕΣ - ΝΙΝΑΣ ΡΑΠΗ

Κατηγορία: Ετερότητα

• Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη/DameBlance
• Διανομή: Μάνος Καρατζογιάννης (Μαρμαράς), Τσιμάρας Τζανάτος (Φύλακας), Αθηνά Μαξίμου (Αντικαταστάτρια), Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη (Δανάη Χ), Κώστας Μπάρας (Υπουργός - φιλική συμμετοχή)
• Βοηθός σκηνοθέτη/Θεατρολόγος: Ζωή Μαντά.
• Μουσική: Nalyssa Green.
• Βίντεο παράστασης: Μάρκος Χολέβας.
• Σκηνικός χώρος: Τόλης Τατόλας.
• Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου.
• Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Aγγέλων Βήμα, 6 Οκτ - 11 Νοεμβρίου.

Υποψηφιότητα στα βραβεία του PUBLIC 2015.

Κριτική

Ὁ Μάνος Καρατζογιάννης ἀποδίδει ἔξοχα αὐτὴν τὴν ἀβεβαιότητα μὲ ἐπαναληπτικὲς κινήσεις αὐτιστικοῦ τύπου, ποὺ ἔρχονται σὲ τέλεια ἀντίθεση μὲ τὸν ἄρρυθμο, ἀποστασιοποιημένο λόγο ποὺ ἐκφέρει διηγούμενος τὰ συμβάντα ποὺ ὁδήγησαν ὣς ἐδῶ καὶ ἀναρωτώμενος γιὰ τὴν παρούσα του κατάσταση. Κάποιες στιγμὲς ὑποκύπτει στὴ γοητεία τῆς ἐξουσίας, αὐνανίζεται μηχανικὰ παρακολουθώντας τὸ σόου τῆς Ἀντικαταστάτριας, μένει στὸ μικροσκοπικό του νοητὸ κελλί χωρὶς νὰ ξέρει ἂν ἔχει νόημα ἀκόμη καὶ ἡ σκέψη τῆς ἀπόδρασης.

Ἐδῶ Μέσα Μπορῶ Νὰ Βγάζω Ὅ,Τι Νότες Θέλω] Του George Le Nonce

Η παράσταση (σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη), με οπωσδήποτε καλούς ρυθμούς, συντηρεί το ενδιαφέρον του θεατή και στέκει, κυρίως επάνω στα πόδια των δόκιμων και δοκιμασμένων ηθοποιών της (Μάνος Καρατζογιάννης, Τσιμάρας Τζανάτος, Αθηνά Μαξίμου, Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη και Κώστας Μπάρας), που την στηρίζουν φανατικά. Σκηνικά Τόλης Τατόλας, κοστούμια Άση Δημητρολοπούλου, μουσική Nalyssa Green, βίντεο Μάρκος Χολέβας.

Λέανδρος Πολενάκης, Ματιά στο σύγχρονο ελληνικό πολιτικό έργο: «Ο Έφορος και οι κόρες» και «Άγριες Νότες», Η Αυγή της Κυριακής, 21.12.2014

Ο Μάνος Καρατζογιάννης γίνεται με άνεση και αμεσότητα ο νεαρός μαρμαράς που πότε με αθωότητα, πότε με κυνισμό, στέκει άλλοτε απαθής στα όσα συμβαίνουν και σε παρασύρει στο δικό του σύμπαν.

Νίκος Ελευθερίου, Άγριες Νότες,Kalitheasi.gr

Μνήμες

Ένας ΜΑΡΜΑΡΑΣ, μια αρχέγονη φιγούρα, ένα με τη φύση, ένα με την τέχνη του, αληθινός και άμεσος - και με την αφέλεια της αθωότητας που πηγάζει από αυτή την αμεσότητα. Κάπου κοντά στα σύνορα. Σε μια μικρή πόλη. Μια φιγούρα βασισμένη σε αληθινό πρόσωπο, κάπου στα τριάντα. Φαντάστηκα το πρόσωπο αυτό, την προσωποποίηση της ελευθερίας, σε μια κατάσταση εγκλεισμού – και δη να μη μπορεί να κατανοήσει το πως και γιατί έγινε αυτό. Κάπως έτσι ξεκίνησε το έργο ΑΓΡΙΕΣ ΝΟΤΕΣ.

Άρχισα ένα μονόλογο, το μονόλογο του μαρμαρά που σταδιακά απέκτησε τη δική του δυναμική και αποκάλυψε ότι ο μαρμαράς ήθελε να ξεφύγει από το περιβάλλον του και να ‘κάνει κάτι καλλιτεχνικό τέλος πάντων’. Αλλά βρίσκεται σ’ ένα χώρο όπου ακόμη και μικρές καλλιτεχνικές κινήσεις που έχουν τη δυνατότητα να αφυπνίσουν συνειδήσεις, είναι κατακριτέες και καταδικάσιμες. Έτσι καταλήγει σε ένα ερευνητικό κέντρο/φυλακή όπου στην ουσία γίνεται πειραματόζωο για να ανακαλυφτεί τι είναι αυτό που δημιουργεί αντίσταση.

Η εξουσία απαιτεί φύλακες. Έτσι σχηματίστηκε το δεύτερο πρόσωπο του έργου, ο ΦΥΛΑΚΑΣ, εξ ίσου μονολογικός αλλά σταδιακά και εκτός σκηνής, σε διάλογο με τον ΜΑΡΜΑΡΑ που προκύπτει ότι κατάγονται από τον ίδιο τόπο. Η χωρογραφία αυτή καθορίζει και τη σχέση τους.

Το δράμα του ΦΥΛΑΚΑ είναι η πλήρης απόρριψη του από την πολιτικά αντίθετη κόρη του, η αποξένωση του και απόλυτη μοναξιά, η επιθυμία του να την ξαναβρεί. Στον ΜΑΡΜΑΡΑ βλέπει αυτή τη δυνατότητα μια που γνωρίζονταν από μικρά και ‘όλοι αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους, έτσι δεν είναι;’ . Σε αυτή την προσπάθεια, διακινδυνεύει ότι έχει υποστηρίξει μέχρι τώρα στη ζωή του.

Το νοηματικό δίπολο εγκλεισμός/ελευθερία και το σκηνικό ‘ερευνητικό κέντρο/φυλακή που παραπέμπει σε νοητικό χώρο’, είναι κυρίαρχα μοτίβα στη γραφή μου και αντιστοιχούν σε ψυχικές και ονειρικές καταστάσεις (επαναλαμβανόμενα όνειρα από εφηβικής ηλικίας). Διαφέρουν φυσικά στα διάφορα κείμενα. Με προβληματίζει διακαώς το πως αντιλαμβάνονται τα διάφορα πρόσωπα αυτές τις δυναμικές, πως αντιδρούν σε αυτές, από τι δραπετεύουν και σε τι οδηγούνται. Συχνά αυτό γίνεται ασυνείδητα στη διαδικασία της γραφής αλλά στο στάδιο της επιμέλειας υπεισέρχονται λογικές επεξεργασίες και επιρροές όπως π.χ. η ιδέα του πανοπτικού του Φουκώ που όχι μόνο πείθει θεωρητικά αλλά και αντιστοιχεί σε βιωματικές διαπιστώσεις.

Έτσι και εδώ σταδιακά ένα κόνσεπτ δημιουργήθηκε, ένας κόσμος που εμπεριέχει και τον ΜΑΡΜΑΡΑ & τον ΦΥΛΑΚΑ. Το έργο θα μπορούσε να παραμείνει σε αυτούς αλλά χρειαζόταν μια αντίστιξη και έτσι δημιουργήθηκε η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΡΙΑ της πολιτικά εξεγερτικής συνθέτριας, ΔΑΝΑΗ Χ.

Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΡΙΑ έχει γίνει ένα πιονάκι της εξουσίας και μας προσφέρει μια γκροτέσκα βερσιόν της ποπ κουλτούρας. ΄Εχει αποστηθίσει ότι της έχουν υπαγορεύσει περί αναγκαιότητας της υποταγής σε κυρίαρχες πολιτιστικές και πολιτικές ιδεολογίες. Αποκαλύπτεται όμως σταδιακά η φιλία της με τη ΔΑΝΑΗ Χ και το συναίσθημα αυτό υπερισχύει οδηγώντας στην κατάρρευση της.

Ενώ αρχικά τελείωνα το έργο με αυτή την κατάρρευση, αργότερα ένιωσα τη δραματουργική και προσωπική ανάγκη να παρουσιαστεί επί σκηνής και η ΔΑΝΑΗ Χ, το μόνο πρόσωπο που ξέρει ακριβώς τι θέλει και που στέκει. Η προσωποποίηση της αυθεντικότητας στην τέχνη και της αντίστασης σε επιβαλλόμενες ιδέες. ‘Ενα εμπνευστικό σύμβολο.

Νίνα Ράπη, Απρίλιος 2015